4 - Safira en Yup

Op vrijdagmiddag zitten we bij de Flamenco-dansles van juf Eva. We komen binnen als de les al begonnen is, dus blijven het hele uur kijken. Als we haar na de les aanspreken om meer informatie, blijkt ze ons niets, maar dan ook niets te kunnen zeggen: "Dat moet u echt bij mijn chef zijn." Onverrichterzake keren we weer huiswaarts, maar Juup heeft haar ogen goed de kost gegeven: dit zal het klasje zijn waarin zij straks ingedeeld wordt. De maandag daarop zijn we op tijd en de chef Juana-Mari blijkt even behulpzaam als aardig. Juup mag meteen meedoen (ze heeft twee keer per week les) en de Spaanse meisjes drommen om haar heen - allemaal willen ze met haar dansen en naast haar zitten. Juup kijkt een beetje verschrikt - ze verstaat er nog helemaal niks van - en de grootste durfal van het stel grijpt Juup gewoon bij de hand en trekt haar mee naar een plaatsje in de danszaal, de andere meisjes teleurgesteld achterlatend. Het is werkelijk zo schattig om te zien hoe deze 6- en 7-jarigen op hun mooie flamencoschoenen en in zwierige zwarte rokken de traditionele dansen van hun volk leren, die, in tegenstelling tot de volksdansen in Nederland, hier springlevend zijn.

Midden in de les komt juf Juana-Mari naar me toe. Of Juup (ze heet hier Yup, spreek uit Joep) mee mag doen met de uitvoering - ze is helemaal onder de indruk van hoe snel Juup de dansjes oppakt. De klasjes zijn namelijk aan het oefenen voor de Feria - het grote, meerdaagse evenement dat elk dorp, hoe klein ook, ieder jaar viert en het midden houdt tussen een braderie, kermis, dorpsfeest, vlooienmarkt, barbecue, modeshow (maar dan van traditionele kledij), paardenshow en muziek- en dansfestijn, en dat alles in de openlucht. Dit jaar zal de Feria plaatsvinden op van 30 juli tot en met 2 augustus. Hoewel we 31 juli uit ons huis moeten zijn, zeg ik toe dat Juup meedoet. We verzinnen er wel wat op!

Maar ja, nu Juup en Saffier (Safira in Spanje), die pas donderdag haar eerste les heeft, op Flamenco zitten moet er wel het een en ander aangeschaft worden. De dames in kwestie zijn daar natuurlijk helemaal niet rouwig om. De juf zegt nog dat we er maar even een paar lessen mee moeten wachten om zeker te weten of ze het wel leuk vinden, maar ik vraag toch maar meteen waar we de zwarte rokken en dito schoenen kunnen kopen. We worden doorverwezen naar de winkel van Mari-Cruz, even verderop in het dorpje. De vriendelijke eigenaresse, die de kleindochter is van de vrouw die de winkel is begonnen, waarschuwt me dat de schoenen wel duur zijn: 14 euro per paar. Ik was eerst van plan om één rok te kopen voor beide meisjes maar toen ze daar dan stonden in die winkel, trots als een pauw en met heel veel gekletter van de schoenen op de tegels, en de rokken 7 euro per stuk bleken te kosten, was ik verkocht. Of liever gezegd, de rokken en schoenen waren verkocht.