5 - Over hekken en andere obstakels

Casares is een werkelijk prachtig bergdorpje. Witte huizen die tegen een berghelling aangeplakt zijn - en toen de berghelling vol was werd de tegenovergelegen berghelling er ook bij genomen. En toen die vol was... enfin, veel witte huizen dus. Met schattige steegjes en klein genoeg zodat je nooit kunt verdwalen, ook al ben je de weg kwijt. Iets meer dan tweeduizend mensen wonen er - en daarom weet iedereen al snel wie wij zijn, waar we wonen en wat een bloedjes van kinderen we hebben (dat verzin ik er zelf bij, maar het is natuurlijk wel waar). Nadat we het kasteel hebben bezocht ("Julius Caesar liep al over deze straten, en Casares is naar hem vernoemd" leest het ene bordje, "Casares is afgeleid van het Arabische woord voor burcht" zegt het andere) halen we bij de lokale vvv we een boekje met wandelroutes.

We wonen natuurlijk in de bergen maar toen we nog in Enschede zaten hadden we al onze kennis over bergen verdrongen. Op Google Earth zag de omgeving van ons huis er geweldig uit. Allemaal weggetjes waar we lekker op zouden kunnen wandelen (en wat hadden we dat graag gedaan met ons hondje Blax). Wat we ons niet realiseerden is dat die weggetjes van het type alleen-begaanbaar-voor-4wheeldrive zijn. Dat sommige van die weggetjes zo stijl zijn dat je je aan het stuur vast moet houden om niet achterover te zakken en je zicht kwijt te raken. Dat we het hier wel over Spanje hebben, waar sommige weggetjes, ook al staan ze op de kaart, gewoon niet meer bestaan.
Het pad dat we vandaag hebben uitgekozen voor een heerlijke wandeling blijkt gelukkig nog wel te bestaan - hoewel er halverwege de route een bord staat met "Peligro - Abejas": gevaar - bijen. (We besluiten om dit gevaar te trotseren en langs de bijenkasten te lopen, ondanks de weigering van twee jongedames. Waarschijnlijk stond het bord er alleen om te voorkomen dat je met een stok op die kisten zou rammen.) Maar zover zijn we nog niet - eerst moeten we het begin van het pad vinden. Het enige dat we kunnen vinden is een groot hek met het opschrift: "Laat dit hek te allen tijde gesloten" - maar dan in het Spaans uiteraard (vanaf nu ga ik dit flauwe grapje niet meer herhalen). Niet dat het ons mogelijk is het hek te openen, omdat het met een groot hangslot is afgesloten. Een paar meter achter het hek staat een prachtig bord met daarop de wandelroute uitgestippeld. We zitten dus wel degelijk goed.

De kinderen klimmen rustig over het hek heen, alsof er niets aan de hand is, en Jan Paul, die verderop aan het kijken is of hij een doorgang kan vinden, roept: "Er zijn hier loslopende stieren!"

Je hebt nog nooit zo snel drie kinderen een hek zien bespringen - binnen een tel zitten ze er alledrie bovenop.
Dat ze na al die jaren nog niet doorhebben wanneer hij ze aan het dollen is...

Hoe dan ook, we moeten allemaal over het hek. Ik ook. Ik moet zeggen, ik ben trots op hoe makkelijk ik bovenop het hek beland. Maar daar blijft het bij. Met aan beide kanten van het hek één been, mijn bovenlichaam gedrapeerd over de bovenrand van het hek en de hele familie in een onbedaarlijke lachbui, kom ik geen kant meer op. Ik doe het in mijn broek!
Dan verschijnt mijn zoon ineens àchter mij. "Wat doe jíj daar?" Er blijkt toch een poortje te zijn.

4 - Safira en Yup

Op vrijdagmiddag zitten we bij de Flamenco-dansles van juf Eva. We komen binnen als de les al begonnen is, dus blijven het hele uur kijken. Als we haar na de les aanspreken om meer informatie, blijkt ze ons niets, maar dan ook niets te kunnen zeggen: "Dat moet u echt bij mijn chef zijn." Onverrichterzake keren we weer huiswaarts, maar Juup heeft haar ogen goed de kost gegeven: dit zal het klasje zijn waarin zij straks ingedeeld wordt. De maandag daarop zijn we op tijd en de chef Juana-Mari blijkt even behulpzaam als aardig. Juup mag meteen meedoen (ze heeft twee keer per week les) en de Spaanse meisjes drommen om haar heen - allemaal willen ze met haar dansen en naast haar zitten. Juup kijkt een beetje verschrikt - ze verstaat er nog helemaal niks van - en de grootste durfal van het stel grijpt Juup gewoon bij de hand en trekt haar mee naar een plaatsje in de danszaal, de andere meisjes teleurgesteld achterlatend. Het is werkelijk zo schattig om te zien hoe deze 6- en 7-jarigen op hun mooie flamencoschoenen en in zwierige zwarte rokken de traditionele dansen van hun volk leren, die, in tegenstelling tot de volksdansen in Nederland, hier springlevend zijn.

Midden in de les komt juf Juana-Mari naar me toe. Of Juup (ze heet hier Yup, spreek uit Joep) mee mag doen met de uitvoering - ze is helemaal onder de indruk van hoe snel Juup de dansjes oppakt. De klasjes zijn namelijk aan het oefenen voor de Feria - het grote, meerdaagse evenement dat elk dorp, hoe klein ook, ieder jaar viert en het midden houdt tussen een braderie, kermis, dorpsfeest, vlooienmarkt, barbecue, modeshow (maar dan van traditionele kledij), paardenshow en muziek- en dansfestijn, en dat alles in de openlucht. Dit jaar zal de Feria plaatsvinden op van 30 juli tot en met 2 augustus. Hoewel we 31 juli uit ons huis moeten zijn, zeg ik toe dat Juup meedoet. We verzinnen er wel wat op!

Maar ja, nu Juup en Saffier (Safira in Spanje), die pas donderdag haar eerste les heeft, op Flamenco zitten moet er wel het een en ander aangeschaft worden. De dames in kwestie zijn daar natuurlijk helemaal niet rouwig om. De juf zegt nog dat we er maar even een paar lessen mee moeten wachten om zeker te weten of ze het wel leuk vinden, maar ik vraag toch maar meteen waar we de zwarte rokken en dito schoenen kunnen kopen. We worden doorverwezen naar de winkel van Mari-Cruz, even verderop in het dorpje. De vriendelijke eigenaresse, die de kleindochter is van de vrouw die de winkel is begonnen, waarschuwt me dat de schoenen wel duur zijn: 14 euro per paar. Ik was eerst van plan om één rok te kopen voor beide meisjes maar toen ze daar dan stonden in die winkel, trots als een pauw en met heel veel gekletter van de schoenen op de tegels, en de rokken 7 euro per stuk bleken te kosten, was ik verkocht. Of liever gezegd, de rokken en schoenen waren verkocht.

3 - Regeldagen

We worden 's ochtends wakker in een volkomen andere wereld. De wind giert om het op de top van een berg gelegen huis, het luide gehuil doet me bijna geloven dat we die nacht zijn getransporteerd naar een verlaten kasteelruïne in een uithoek van Transsylvanië. Ik stap via de serre naar buiten - de zon is in geen velden of wegen te bekennen, en Gibraltar en Afrika evenmin. Van schrik ren ik terug naar binnen om mijn enige setje warme kleding aan te trekken.

Nou is wat koeler weer eigenlijk wel handig om te voorkomen dat we de hele dag bij het zwembad liggen, want er moet van alles geregeld worden: internet, boodschappen, koffers uitpakken, dansles, schermen en paardrijden, internet, bankrekening (die we nodig blijken te hebben voor internet), natuurwinkel (voor de non-tarwe producten), en had ik al gezegd dat we internet nog moeten regelen?

Toen ik twintig jaar geleden in Spanje woonde behoorde het land nog niet tot de EU. Ik moest naar het vreemdelingenkantoor om een verblijfsvergunning te regelen, en na een hele ochtend wachten was ik eindelijk aan de beurt. Ik had alles meegenomen wat ik me maar kon bedenken - tot aan het rekeningafschrift van mijn bankrekening met een leuk positief saldo erop - maar ik kreeg de verblijfsvergunning niet: ik had een inschrijving op de universiteit nodig. Nou had ik waarschijnlijk niet eens de moeite genomen om een verblijfsvergunning aan te vragen als ik die niet nodig had gehad voor... je raadt het al, een inschrijving op de universiteit. Uiteindelijk lukte het me om ingeschreven te worden voor een korte cursus en toen kreeg ik mijn benodigde papieren van het vreemdelingenkantoor - we zijn dan uiteraard wel enkele dagen wachten in muffe, rokerige halletjes verder. Maar, dat moet gezegd, het is wel een effectieve manier om snel een taal te leren (want denk niet dat de medewerkers bij het vreemdelingenkantoor ook maar één woord buiten de grens spraken). Als Hollandse-doordauwer, een flink ondernemende bovendien, heb ik in Spanje veel, heel veel geleerd over geduld. Even snel iets regelen zoals dat in het gereguleerde Nederland kon was er simpelweg niet bij.

Waarom ik de verwachting koesterde dat twintig jaar later alles veranderd zou zijn weet ik niet, maar feit is dat de dag na aankomst Jan Paul me voorleest uit een gidsje voor ex-pats en immigranten: "De top vijf van dingen die je nodig hebt als je naar Spanje verhuist: 1. Geduld. 2. Geduld. 3. Geduld. 4. Geduld. 5. Geduld."

Na een volle week heen en weer gerij naar het dichtstbijzijnde stadje, Estepona, zal onze internetverbinding nog steeds niet goed geregeld zijn. We zullen het vooraleerst moeten doen met een pre-paid card voor de dongle (mobiele modem), maar dat gaat zo traag dat ik me in de vorige eeuw waan, toen internet nog via inbellen over een telefoonlijntje liep. Nog afgezien daarvan, vliegen de euros erdoor bij de meest simpele data-transfers. Om de kaart weer op te waarderen moeten we - uiteraard - weer van onze berg afdalen en het 20-minuten durende ritje naar Estepona maken.

Gelukkig hebben we wel een natuurwinkel gevonden, in Gaucín, een bergdorpje 20 kilometer verderop. 98% van haar clientèle blijkt uit buitenlanders te bestaan, vertelt de eigenaresse, en het is echt een verzamelplaats van de wat meer alternatieve immigranten. Maar ons grootste geluk: ze hebben er niet alleen twee vaste computers om op te werken, maar ook gratis wifi. Rhuben maakt meteen van de gelegenheid gebruik om met ene Chris in Manchester via wifi op zijn Nintendo DS een Pokémon te ruilen, en is de koning te rijk nu hij een Chimchar heeft. En ik kan eindelijk, ein-de-lijk, mijn online horoscoop weer lezen. Het wordt een mooie maand.

2 - Net als op de foto?

Exact achtenveertig uur later bereiken we de plek van bestemming - het huis waar we de komende weken gaan wonen. En we zien Gibraltar! En we zien Afrika! (Wat we dan nog niet weten is dat dit voorlopig de laatste keer zal zijn, de wolken zullen de komende weken zowel Gibraltar als Afrika uit ons zicht onttrekken alsof ze volledig uit ons universum gewist zijn, en we zullen ons niet eens kunnen herinneren waar exact we ook al weer moesten kijken om ze te zien.) Ondanks dat de sleuteldame nog niet is gearriveerd, heb ik mezelf al op een ligbed geïnstalleerd om niet alleen te genieten van het uitzicht maar vooral ook van het weldadige avondzonnetje, onder het geluid van de uitgelaten stemmetjes van onze kinderen, die met kleren en al het zwembad in gedoken zijn.

Je vraagt waarom ik niets schrijf over de reis? Nou laat ik het zo zeggen: de kinderen hadden toestemming om met kleren en al het zwembad in te duiken. Twee volle dagen en een lange avond opeengepakt in een afgeladen auto is zelfs voor het meest liefdevolle gezin een uitdaging (en sorry dat ik het hier opbreng, maar op dit soort momenten moet ik altijd denken aan vluchtelingen die, hun hele hebben en houwen inclusief 7 kinderen op een handkar gehesen, dagen lopen naar een plek waarvan ze niet eens weten hoe ver die is). Maar onze kinderen brachten het er wonderwel vanaf, met slechts enkele ruzietjes, en dat terwijl we slechts beschikken over twee ds-en. Het feit dat we nergens echt in de file hebben gestaan maakte het ook makkelijker, en de van vrienden geleende autostoeldvdspeler versoepelde het proces aanzienlijk - onze geheime truuc is dat de kinderen niet mogen snoepen tijdens de reis, wat ze een stuk kalmer maakt. We hebben zelfs het vijftien cd's tellende luisterboek van De Brief aan de Koning bij lange na niet uitgekregen.

Wanneer de sleuteldame arriveert zijn we al onze opeengepakte-auto-ergernissen, -vermoeidheden en -kwaaltjes vergeten, en loop ik, mijn hand voor mijn mond, door het huis. Het is - zoals gebruikelijk - heel anders dan op de foto's die door de verschillende belanghebbende partijen (het engelse huizenmelkstertje dat met haar gezin even verderop aan de kust woont, de diverse verhuurorganisaties) ter bevordering van de verhuur zo prachtig op de website vertoond worden. Nee, de centrale ruimte met keuken, eettafel, zithoek en in een hoekje een bureau lijkt totaal niet op de foto's. Hij is veel, veel groter!

1 - Dromen

Nachtmerries heb ik nooit echt last van gehad, althans niet het soort waarin enge mannen je achterna zitten met hakbijlen of waarin er zomaar ineens een monster op je pad verschijnt. Een zich herhalende droom heb ik echter wel, eentje die me bloednerveus maakt bovendien: ik moet pakken voor een reis. De setting verandert - soms is het een heenreis, soms een terugreis, soms gaan we per vliegtuig, soms per boot - maar het thema keert telkens terug. Nooit passen alle spullen die ik mee wil nemen in de beschikbare koffers en tassen, op het laatste moment komt er nog van alles bovenduiken dat toch nog mee moet en ik heb altijd haast, want ik woon dan wel al 15 jaar in Twente, maar op tijd zijn lukt zelfs in mijn dromen nog niet eens.


Met al mijn spirituele zoektochten is het nog nooit in me opgekomen om deze dromen eens door een droomvertaler te laten analyseren - waarschijnlijk omdat ze zo'n groot waarheidsgehalte bevatten. Het is namelijk niet alleen een terugkerend thema in mijn dromen, maar ook in mijn leven.

Deze ochtend schiet ik dan ook wakker, in eerste instantie blij dat het gewoon mijn terugkerende droom was die me zo de stress in gedreven had. Maar dan sijpelt langzaam maar zeker de werkelijkheid door tot mijn ontwakende bewustzijn. Ik moet pakken. Ik moet pakken voor 10 weken! Voor 5 mensen! En als je die eerste drie dagen vertraging niet meetelt, en het gister overeengekomen uitstel van 5 uur 's ochtends naar 3 uur 's middags, weet ik, ondanks dat het pas 7 uur 's ochtends is, dat de 3 uur deadline een krappe wordt. (Niet alleen vanwege het pakken, mag ik mezelf verontschuldigen, maar ook vanwege mijn werk dat nog ligt te wachten om voor vertrek gedaan te worden.)

Het verbaast me dan ook niks dat we uiteindelijk pas om tien voor half acht wegrijden. Maar we zijn dan wel helemaal klaar en wonder boven wonder, alles past in de auto. Nou ja, behalve dan mijn geliefde sapcentrifuge (wat me op zich wel weer een excuus geeft mocht ik onverhoopt dikker terugkomen). En behalve onze favoriete Herman den Blijker überpan. En behalve alle dingetjes waarvan we er pas later die avond, en de volgende dag, en de dag erna, en na aankomst, achterkomen dat we ze vergeten zijn.

Dat ik daar niet eerder aan heb gedacht. Ik heb gewoon voorspellende dromen!