3 - Regeldagen

We worden 's ochtends wakker in een volkomen andere wereld. De wind giert om het op de top van een berg gelegen huis, het luide gehuil doet me bijna geloven dat we die nacht zijn getransporteerd naar een verlaten kasteelruïne in een uithoek van Transsylvanië. Ik stap via de serre naar buiten - de zon is in geen velden of wegen te bekennen, en Gibraltar en Afrika evenmin. Van schrik ren ik terug naar binnen om mijn enige setje warme kleding aan te trekken.

Nou is wat koeler weer eigenlijk wel handig om te voorkomen dat we de hele dag bij het zwembad liggen, want er moet van alles geregeld worden: internet, boodschappen, koffers uitpakken, dansles, schermen en paardrijden, internet, bankrekening (die we nodig blijken te hebben voor internet), natuurwinkel (voor de non-tarwe producten), en had ik al gezegd dat we internet nog moeten regelen?

Toen ik twintig jaar geleden in Spanje woonde behoorde het land nog niet tot de EU. Ik moest naar het vreemdelingenkantoor om een verblijfsvergunning te regelen, en na een hele ochtend wachten was ik eindelijk aan de beurt. Ik had alles meegenomen wat ik me maar kon bedenken - tot aan het rekeningafschrift van mijn bankrekening met een leuk positief saldo erop - maar ik kreeg de verblijfsvergunning niet: ik had een inschrijving op de universiteit nodig. Nou had ik waarschijnlijk niet eens de moeite genomen om een verblijfsvergunning aan te vragen als ik die niet nodig had gehad voor... je raadt het al, een inschrijving op de universiteit. Uiteindelijk lukte het me om ingeschreven te worden voor een korte cursus en toen kreeg ik mijn benodigde papieren van het vreemdelingenkantoor - we zijn dan uiteraard wel enkele dagen wachten in muffe, rokerige halletjes verder. Maar, dat moet gezegd, het is wel een effectieve manier om snel een taal te leren (want denk niet dat de medewerkers bij het vreemdelingenkantoor ook maar één woord buiten de grens spraken). Als Hollandse-doordauwer, een flink ondernemende bovendien, heb ik in Spanje veel, heel veel geleerd over geduld. Even snel iets regelen zoals dat in het gereguleerde Nederland kon was er simpelweg niet bij.

Waarom ik de verwachting koesterde dat twintig jaar later alles veranderd zou zijn weet ik niet, maar feit is dat de dag na aankomst Jan Paul me voorleest uit een gidsje voor ex-pats en immigranten: "De top vijf van dingen die je nodig hebt als je naar Spanje verhuist: 1. Geduld. 2. Geduld. 3. Geduld. 4. Geduld. 5. Geduld."

Na een volle week heen en weer gerij naar het dichtstbijzijnde stadje, Estepona, zal onze internetverbinding nog steeds niet goed geregeld zijn. We zullen het vooraleerst moeten doen met een pre-paid card voor de dongle (mobiele modem), maar dat gaat zo traag dat ik me in de vorige eeuw waan, toen internet nog via inbellen over een telefoonlijntje liep. Nog afgezien daarvan, vliegen de euros erdoor bij de meest simpele data-transfers. Om de kaart weer op te waarderen moeten we - uiteraard - weer van onze berg afdalen en het 20-minuten durende ritje naar Estepona maken.

Gelukkig hebben we wel een natuurwinkel gevonden, in Gaucín, een bergdorpje 20 kilometer verderop. 98% van haar clientèle blijkt uit buitenlanders te bestaan, vertelt de eigenaresse, en het is echt een verzamelplaats van de wat meer alternatieve immigranten. Maar ons grootste geluk: ze hebben er niet alleen twee vaste computers om op te werken, maar ook gratis wifi. Rhuben maakt meteen van de gelegenheid gebruik om met ene Chris in Manchester via wifi op zijn Nintendo DS een Pokémon te ruilen, en is de koning te rijk nu hij een Chimchar heeft. En ik kan eindelijk, ein-de-lijk, mijn online horoscoop weer lezen. Het wordt een mooie maand.